Door renee op
In zijn nieuwste boek “Happily ever aftering in cohousing” geeft Charles Durrett de geheime ingrediënten prijs voor hoe je het leven in een samenhuisproject zo aangenaam mogelijk kan maken. Aan de hand van persoonlijke anekdotes en praktische voorbeelden toont Durrett hoe je de uitdagingen die alle samenhuizers tegenkomen het beste kunt aangaan.
In december was het zover, het nieuwe boek van de Amerikaanse architect en cohousing-goeroe Charles Durrett “Happily ever aftering in cohousing – a handbook for community living” lag op de mat in het Samenhuizenkantoor. Durrett ontwierp meer dan zeventig cohousing projecten en is zelf ook een – naar eigen zeggen zeer gelukkige – bewoner van de Nevada City Cohousing en heeft dus zeker veel ervaring met het onderwerp.
Durretts boek begint met een wat dramatisch doembeeld van slechtfunctionerende cohousings met ongelukkige bewoners die willen verhuizen. Durrett belooft dat met de raad uit zijn boek het nooit zo ver hoeft te komen in jouw eigen samenhuisproject. Dat is misschien veel gezegd, maar het boek bevat zeker een aantal interessante en praktisch toepasbare tips voor bijna elke samenhuisvorm (en dus niet alleen cohousings).
Sommige delen van het boek zijn voornamelijk op grote groepen gericht (eerder cohousings of co-wonenprojecten) en minder toepasbaar in bijvoorbeeld een gemeenschapshuis. Een klein deel van het boek is ook gewijd aan juridische structuren. Dit deel (omvat enkele pagina’s) is niet erg van toepassing voor een Europese, Belgische of Vlaamse context. Verder is het boek zeer praktisch toepasbaar en (voor wie al in een samenhuisproject woont) ook zeer herkenbaar.
De “beste” cohousers houden niet van vergaderen
Volgens Durrett wordt er in de startfase van de meeste samenhuisprojecten teveel gefocust op de architectuur. Terwijl volgens hem de manier waarop de groepsprocessen gemanaged worden doorslaggevend is voor of wonen in een cohousing aangenaam of rampzalig wordt. Een verrassende visie, want Durrett is architect van beroep. Een efficiënt systeem om beslissingen te nemen is voor elke groep onontbeerlijk. In zijn boek legt Durrett een consensussysteem uit dat werkt met gekleurde kaarten.
Efficiënt vergaderen is eveneens een belangrijk punt. “De beste cohousers houden niet van vergaderen”, zo stelt Durrett. Om mensen niet te vervelen of ontmoedigen met ellenlange, ineffectieve vergaderingen, is het beter om vergaderingen strak te leiden met een agenda en de spreektijd per agendapunt. Ook het oprichten van werkgroepen kan nuttig zijn.
Sowieso stelt Durrett dat er altijd een aantal regels en minimum bepalingen moet zijn in een cohousing, want anders zal wat hij de “tragedy of the commons” noemt toeslaan: “Iemand anders zal dit of dat wel doen in mijn plaats”. Gevolg: een groep cohousers die al het werk op zich neemt enerzijds en een groep cohousers die niet veel onderneemt anderzijds. Die eerste groep zal binnen korte tijd ontmoedigd raken en willen verhuizen omdat ze zich niet gewaardeerd of in het slechtste geval zelfs gebruikt voelen. Om dit soort situaties te vermijden geeft Durrett een aantal praktische tips.
Elke dag samen eten
En dan het allerbelangrijkste ingrediënt voor gelukkig samenhuisleven: samen eten. Durrett vindt dat een samenhuisproject het beste iedere dag samen eet, of toch tenminste de gelegenheid geeft om samen te eten. Dat lijkt misschien erg veel, maar in het boek legt Durrett op overtuigende wijze uit waarom dat eigenlijk wel meevalt en waarom het zelfs efficiënter is om elke dag een gemeenschappelijke maaltijd te organiseren dan slechts enkele malen per week.
Doorheen het boek heeft Durrett zijn taal met zorg gekozen en schrijft op een erg toegankelijke manier. De moeilijkere of jargonwoorden legt hij meteen duidelijk uit in de tekst. Hierdoor is het boek ook goed leesbaar voor mensen met Engels als tweede (of derde) taal is of voor mensen die niet helemaal ingelezen zijn in het onderwerp. Ook het aantal pagina’s is geen barrière: meer dan tachtig pagina’s heeft Durrett niet nodig om tot zijn conclusie te komen. Het grote aantal persoonlijke anekdotes over situaties die Durrett als cohouser zelf meemaakte, maken het boek aangenaam om te lezen en ook erg herkenbaar voor wie nu al aan samenhuizen doet.
Er is een beperkt aantal exemplaren van het boek beschikbaar via Samenhuizen vzw. Interessant? Bekijk het boek in onze webwinkel.
