Door renee op
Gemeenschappelijk wonen kan een waardevol alternatief bieden als kwalitatieve ouderenzorg of zorg gecombineerd met opleiding voor mensen met een verstandelijke beperking. De een na laatste dag van de Samenhuizenreis was een ontdekking op dit vlak.
Als eerste bezochten we Pennine Camphill op het platteland in de buurt van Leeds. Het is een project waar jongeren met een verstandelijke beperking samenwonen met vrijwilligers en leraren. Meestal zijn de jongeren 16 of 19 jaar als ze hun schoolcarrière afronden in het Verenigd Koninkrijk. Pennine Camphill biedt deze groep jongeren een kans om hun capaciteiten verder te ontwikkelen en praktische vaardigheden te leren, zoals dierenverzorging, tuinieren, houtbewerking, pottenbakken en textielbewerking.
School zonder klaslokalen
Pennine Camphill is dus een school, maar dan zonder traditionele klaslokalen. De leerlingen leren er in de natuur, in de stal of in het atelier. De Camphill-scholen (wereldwijd meer dan honderd) maken deel uit van de antroposofische beweging en zijn gebaseerd op de principes van Rudolf Steiner.
Het grootste deel van de leerlingen, vrijwilligers en leraren woont in Pennine Camphill, ongeveer 90 personen in totaal. De vrijwilligers van Pennine Camphill komen van overal ter wereld. Ze worden op voorhand gescreend en ontvangen aanvullende training, bijvoorbeeld over hoe ze kunnen helpen als iemand een epileptische aanval krijgt.
De verhouding leerlingen en leraren / vrijwilligers is ongeveer 1 op 1. Om te kunnen overleven rekent Pennine Camphill op subsidies van de staat, inschrijving van de leerlingen is gratis. Op het moment dat wij Pennine Camphill bezoeken (op een zaterdag) is het grootste deel van de leerlingen helaas afwezig. Uit de vrolijke foto’s die door de hele school hangen blijkt dat ze het er erg naar hun zin hebben.
Kwalitatieve ouderenzorg dankzij vrijwilligers
Ons tweede bezoek is aan twee Abbeyfield-huizen in Ilkley. Abbeyfield is een organisatie afkomstig uit het VK die zich richt op gemeenschappelijk wonen voor ouderen om zo de eenzaamheid onder deze groep te bestrijden. Inmiddels zijn er over de hele wereld Abbeyfield-huizen te vinden, waaronder ook in Brussel en Wallonië.
De huizen in Ilkley bieden een verschillende mate van zorg aan de bewoners. Het eerste huis dat we bezoeken is zoals een “gewoon” woonzorgcentrum – met als belangrijkste verschil dat vrijwilligers een groot deel van de taken uitvoeren. Hierdoor hebben de bewoners meer contact met de buitenwereld dan in een regulier woonzorgcentrum. De bewoners krijgen er tweemaal per dag een maaltijd en sommige woningen zijn autonoom (co-wonen). Het tweede huis dat we bezochten – Holme Lea – is meer een woongroep voor senioren omdat de bewoners meer ruimtes delen. De bewoners hier hebben meer zorg nodig en er is 24 uur per dag iemand aanwezig om een oogje in het zeil te houden.
Gemeenschappelijk wonen kan dus ook voor groepen die zorg nodig hebben een alternatief bieden. Soms is dit alternatief misschien zelfs beter dan de reguliere zorg, waarin bijvoorbeeld ouderen meer risico lopen te vereenzamen.
Wat misschien jammer was, is dat de beide bezochte projecten zich richten op één bepaalde groep in plaats van gemengd of intergenerationeel te zijn. Ken jij misschien voorbeelden van gemengde en/of intergenerationele projecten waarbij kansengroepen betrokken zijn? Laat het ons hieronder gerust weten!
